یلدا مبارک
شب یلدا از گذشته تا به امروز با آداب و رسوم مخصوص...
شب یلدا و جشن هایی که در این شب برگزار می شود، یک سنت باستانی است از زمانهای گذشته تا به امروز در میان ایرانیان مرسوم بوده است.
شب یلدا
این شب به زمان بین غروب آفتاب از 30 آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می شود. ایرانیان و بسیاری از دیگر اقوام شب یلدا را جشن می گیرند. این شب در نیم کره شمالی با انقلاب زمستانی مصادف است و به همین دلیل از آن زمان به بعد طول روز بیش تر و طول شب کوتاه تر می شود.
نام
واژهٔ
یلدا ریشهٔ سریانی دارد و به معنای ولادت و تولد است. منظور از تولد،
ولادت خورشید (مهر/میترا) است. رومیان آن را ناتالیس آنایکتوس یعنی روز
تولد مهر شکست ناپذیر می نامند. ابوریحان بیرونی از این جشن با نام میلاد
اکبر نام برده و منظور از آن را میلاد خورشید دانسته است.
تاریخچه جشن
یلدا
و جشن هایی که در این شب برگزار می شود، یک سنت باستانی است. مردم
روزگاران دور و گذشته، که کشاورزی، بنیان زندگی آنان را تشکیل می داد و در
طول سال با سپری شدن فصل ها و تضادهای طبیعی خوی داشتند، بر اثر تجربه و
گذشت زمان توانستند کارها و فعالیت های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول
و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان تنظیم کنند.
آنان
ملاحظه می کردند که در بعضی ایام و فصول روزها بسیار بلند می شود و در
نتیجه در آن روزها، از روشنی و نور خورشید بیشتر می توانستند استفاده کنند.
این اعتقاد پدید آمد که نور و روشنایی و تابش خورشید نماد نیک و موافق
بوده و با تاریکی و ظلمت شب در نبرد و کشمکش اند. مردم دوران باستان و از
جمله اقوام آریایی، از هند و ایرانی - هند و اروپایی، دریافتند که کوتاه
ترین روزها، آخرین روز پاییز و شب اول زمستان است و بلافاصله پس از آن
روزها به تدریج بلندتر و شب ها کوتاهتر می شوند، از همین رو آنرا شب زایش
خورشید نامیده و آنرا آغاز سال قرار دادند. بدین سان در دوران کهن فرهنگ
اوستایی، سال با فصل سرد شروع می شد و در اوستا، واژه Sareda, Saredha
«سَرِدَ» یا «سَرِذَ» که مفهوم «سال» را افاده می کند، خود به معنای «سرد»
است و این به معنی بشارت پیروزی اورمزد بر اهریمن و روشنی بر تاریکی است.
در آثارالباقیه ابوریحان بیرونی، ص 255، از روز اول دی ماه، با عنوان خور
نیز یاد شده است و در قانون مسعودی نسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز»
ثبت شده، اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده شده است. در برهان
قاطع ذیل واژه «یلدا» چنین آمده است:
یلدا شب اول زمستان و شب آخر پاییز
است که اول جَدی و آخر قوس باشد و آن درازترین شب هاست در تمام سال و در
آن شب و یا نزدیک به آن شب، آفتاب به برج جدی تحویل می کند و گویند آن شب
به غایت شوم و نامبارک می باشد و بعضی گفته اند شب یلدا یازدهم جدی است.
محبّت به فرزندان
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نهاد کتابخانه های عمومی کشور علیرضا مختارپور در یادداشتی که در روزنامه جام جم منتشر شده است به معرفی کتاب «چگونه فرزندان خود را دوست بداریم» نوشته جودی فورد و ترجمه مهین شهبازی نیا پرداخته است که در ادامه می خوانید.
خانواده مهمترین و از نظر زمانی اولین نهاد تاثیرگذار در تکوین و
شکل‌گیری شخصیت کودک است. در یک خانوادهٔ طبیعی و متعادل از نخستین حقوق
کودک فراگیری روابط عاطفی و محبت از والدین است ،و چنانچه این محبت از سوی
آنها تامین نشود کودک دچار احساس ناامنی و عدم سازگاری با محیط خواهد
شد.اما محبت‌ورزی نسبت به فرزندان نیز امری است که نیاز به آموزش دارد
وگرنه باتوجه سطح معرفتی و اخلاقی والدین ممکن است در نوع و میزان و نحوهٔ
محبت به فرزندان افراط یا تفریط روی دهد.
کتاب «چگونه فرزندان خود را
دوست بداریم» تالیف جودی فورد که توسط خانم مهین شهبازی‌نیا به فارسی
ترجمه و توسط خانم سیمین عارفی مورد ویرایش علمی قرار گرفته از کتابهای
مفید در این موضوع است.کتاب شامل دو فصل است .در فصل اول مباحثی از جمله
وظایفی که والدین باید بیاموزند،شنیدن سخن کودک و درک او،آموزش ارزشهای
اخلاقی با نمونه‌های عملی،توجه به تفاوتهای فردی فرزندان مورد اشاره قرار
گرفته است.
فصل دوم به مطالبی در بارهٔ لزوم ایجاد تنوع ،یادداشت‌نویسی
برای فرزندان،کتاب خواندن با صدای بلند برای فرزندان،باور به امکانات و
توانایی های کودکان و ...اختصاص دارد. بخشی از این کتاب :
{نوازش را فراموش نکنید
نوازش وسیله‌ای است برای بیان عشق به فرزندان که از حدّ کلمات فراتر
می‌رود. پس از تولد کودک، اولین ارتباط شما با او از طریق نوازش است و در
سال‌های بعد از آن، حتی در سنین نوجوانی نیز نوازش مؤثرترین وسیلهٔ ارتباط
با آنهاست. لذا از آن جا که هر نوازش معنای خاص خود را دارد، بهتر است زبان
و راه و رسم نوازش را بیاموزید. دست کشیدن بر سروصورت فرزند نمایانگر
احساس شما نسبت به اوست. وقتی با ملایمت در آغوشش می‌گیرید، معنایش آن است
که همیشه پشتیبان او خواهید بود و هنگامی که با شدت و فشار او را در آغوش
می‌کشید یعنی نترس، در آغوش من سلامت هستی.
به راستی آیا تماس بدنی شما با کودک، ملایم و توأم با محبت است؟ آیا با ملایمت دست نوازش بر
سر و گوششان می‌کشید؟آیا آنها را کتک می زنید؟ آیا کودکانتان را با فشار
طرف خود می‌کشید و یا از خود دور می‌کنید؟ آیا در مورد آنها به سیلی زدن،
نیشگون و تنبیهات بدنی دیگر متوسل می‌شوید؟
پدر و مادری که با توسل به
این طرق خشونت‌آمیز بخواهند کودکان را از خود بترسانند، نتیجه‌ای جز خشم و
مقابله با فرزندان عایدشان نخواهد شد. البته ممکن است برای مدت کوتاهی کودک
را تحت انقیاد خود درآورند، ولی در بلندمدت بین آنها و فرزندشان جدایی
ایجاد خواهد شد. در این مورد باید گفت، کودکانی که تنبیه بدنی می‌شوند به
زودی می‌آموزند که آنها نیز این کار را در مورد دیگران انجام دهند. البته
آنها شاید در عمق وجدان خود بدانند که تعرّض به دیگران غلط است ولی
ناخودآگاه، این کار را خواهند کرد و لذا با کمترین ایجاد ناراحتی از
اطرافیان، کار را به ایجاد دعوا و کتک‌کاری می‌کشانند و معتقد می‌شوند که
اگر از لحاظ بدنی از انسان دیگری بزرگتر و قوی‌تر باشند، می‌توانند او را
کتک بزنند و از عواقب آن نیز باکی نداشته باشند، زیرا والدین آن چنین
می‌کنند و از عواقب آن نیز بیمی ندارند. اگر شما چنین هستید پیشنهاد میکنم
روش خود را تغییر دهید.}