این بار معرفی کتاب « دختری با روسری آبی »به نویسندگی فریبا طالش پور،انتشارات فاتحان سال نشر 94
این کتاب پیرامون خاطراتی از شهیده نسرین افضل وتلاشهای بی پایانش میباشد.شخصیتی که تکیه گاهش خدا و عقاید محکم وخلل ناپذیر دین و مذهبش بود.
ایام انقلاب او با جمعی از دوستانش ،در دبیرستان،روسری سر می کردند. رنگ روسری آنها با بقیه فرق داشت؛روسری ای به رنگ آبی...او وچندی از دوستانش صبح های خیلی زود در دبیرستان اعلامیه پخش می کردند...
جهت کمک ویاری همنوعانش به روستاهای اطراف می رفت.حتی برخی مواقع با پای پیاده این مسیرها را طی میکرد...
وقتی جنگ شروع شد،آماده بود وآرزو داشت هرچه زودتر عازم جبهه شود... تا اینکه به خواسته وآرزوی شبانه روزی اش که جزئی از وجودش شده بود رسید.در جبهه برای خدمات رسانی و امداد رسانی سر از پای نمی شناخت .انگار خستگی اورا نمی شناخت....
یکی از دوستانش به نام فاطمه مختارزادگان وهمسرش اورا با عبدالله حاج مطلبی آشنا کردند ونتیجه ی این آشنایی منجر به ازدواج این دو شخصیت که کفو هم بودند،شد.
در یکی ازشبها که نسرین حال بدی داشت و هوای برادر شهیدش را در سر می پروراند،فاطمه خانم وهمسرش پیشنهاد کردند در مراسم یکی از شهدا حاضر شوند ونهایتا ایشان راضی شد وباتفاق رفتند.بهنگام برگشت حال نسرین خیلی خیلی بدبود،انگار آماده ی پرواز به ملکوت بود.داخل ماشین بودند که ناگهان صدای تیر اندازی بلند شد.صداها خیلی نزدیک بود.حاج عبدالله چند بار نسرین را صدا زد ؛اما جوابی نشنید،کمی سرش را بالا آورد که نگاهش به صورت مجروح همسرش افتاد؛بله سمت چپ صورتش را تیر برده وتکه های مغزش روی شیار های گوشش ریخته؛همانجا فهمید نسرین شهید شده؛چه پروازی ! پرواز بسوی معشوق واقعی اش!
در تشیع جنازه اش جمعیت زیادی بود که شهیده نسرین افضل آنها را تحت پوشش خود قرار داده بود....
«...روزی لابلای یادداشتهایی که از اون روزها نگه داشتم،شعری رو پیدا کردم که نسرین گوشه ای نوشته .شعر رو خوندم و دوباره به حالش غبطه خوردم:
کی می کنی یادی زمن یابن الحسن،یابن الحسن
ای مظهر ناز خدا تا کی کشم ناز تورا
چشمم به احسان شما یابن الحسن یابن احسن ...»
درک اخلاص سنگین است وکار مخلصانه بسی دشوارتر؛اما مطالعه ی این کتاب را برای درک اخلاص تجربه کنیم...