آن بیست و سه نفر ،نویسنده احمد یوسف زاده،انتشارات سوره مهر در408صفحه
در جریان عملیات بیتالمقدس در سال 1361، عملیاتی که موجب آزادسازی خرمشهر شد، تعدادی از نوجوانان ایرانی در بصره به دست
نیروهای عراقی اسیر شدند. عمده این گروه 23 نفره را نوجوانان کرمانی تشکیل میدادند و این برای عراقیها در اوایل جنگ بسیار غریب بود که افرادی با این سن و سال در جنگ شرکت کنند. سن بیشتر این نوجوانان بین 16-13 سال بود و بزرگترین فردی که در این گروه بود، فقط 19 سال داشت. این نوجوانان نیز باید به مانند دیگر اسرا وارد اردوگاهها میشدند. صدام با دیدن تصاویر اسرای نوجوان تصمیم گرفته بود که از حضور این نوجوانان در جنگ استفاده ابزاری کند و یک جنگ تبلیغاتی علیه ایران به راه بیاندازد.
در بخشی از این کتاب خواندنی آمده است:
«روز دهم تیرماه سال 1361 شمسی مصادف بود با اولین روز از ماه مبارک رمضان سال 1413 قمری در عراق. اقامتمان در زندان بغداد بیش از یک ماه طول کشیده بود و از لحاظ شرعی میتوانستیم نمازمان را کامل بخوانیم و روزه بگیریم. موضوع را با صالح در میان گذاشتیم و او از عراقیها خواست ناهار و شام ما را یکجا غروب تحویل بدهند تا با یکی افطار کنیم و با دیگری سحری بخوریم. عراقیها قبول کردند. اما پیرمرد عرب وقتی متوجه شد تصمیم داریم در تیرماه بغداد و در آن زندان تنگ و دمکرده روزه بگیریم حسابی شاکی شد. او بارها به صالح توصیه کرد که ما را از این تصمیم منصرف کند؛ اما صالح هیچوقت مانع نشد.
اولین روزه را گرفتیم؛ با سختی بسیار. تشنگیْ کشنده و طاقتسوز بود. اما، به هر حال، با صدای شلیک توپ افطار همه چیز تمام شد و روزهمان را باز کردیم. در عراق، اعلام موعد افطار نه با اذان که با شلیک گلولة توپ است. روزهای اول رمضان تا این توپ بخواهد شلیک بشود جان ما به لبمان میرسید....
پیرمرد عرب روزه نمیگرفت؛ اما بیشتر از ما برای فرارِسیدن موعد افطار لحظهشماری میکرد. هر روز، سه ساعت مانده به شلیک توپ افطار، شمارش معکوس را شروع میکرد و به منصور میگفت: «منصور، سه ساعت دیگه.»
من بی اعلام پیرمرد هم میدانستم کی وقت اذان میشود. شعاع آفتاب که از پنجرة زندان میافتاد روی دیوار، تا برسد کنار در زندان، مسیری دو ساعته را طی میکرد. وقتی آنجا، در آخرین ایستگاه خود، کاملاً بیرنگ میشد، از پشت پنجره صدای شلیک توپ افطار به گوش میرسید.
این شعاع، که هر لحظه کمرنگتر میشد، وقتی به نیمة راه میرسید، پیرمرد دوباره به منصور میگفت: «منصور، دو ساعت دیگه.» هر چه به افطار نزدیکتر میشدیم اعلانهای پیرمرد بیشتر میشد :
منصور یک ساعت دیگه!
منصور نیم ساعت دیگه!
منصور یک ربع دیگه!
تا اینکه توپ افطار شلیک میشد تا پیرمرد با عشقی وصفناشدنی بنشیند به تماشای افطار کردن منصور و دیگر بچهها
روز سوم ماه رمضان، وقتی تقاضایمان از عراقیها برای گرفتن یخ یا دستکم فلاسکی آب خنک بیپاسخ ماند، عباس پورخسروانی برای تهیة آب خنک افطار دست به کار شد. قوطی خالی شیر خشکی که افسر تهرانی زن کوزه به دوش را روی درش خلق کرده بود هنوز گوشة زندان بود. عباس ظهر که از دستشویی برمیگشت قوطی را پر از آب کرد و داخل زندان آورد. روکش یکی از بالشها را پیچید دور قوطی آب و خیسش کرد و گذاشتش زیر پنکه. باد پنکه دایرههای کوچکی روی سطح آب درست میکرد. به این ترتیب آب خنک افطارمان جور شد؛ گرچه به هر یک از ما یک استکان بیشتر نمیرسید و مجبور بودیم عطش را با آب سطلی فروبنشانیم که صالح از شیر آب پر میکرد .
روز چهارم رمضان، نزدیکیهای غروب، صالح از توی حیاط زندان آمد داخل و توی دستش یک شیشه شربت پرتقال بود. شیشه را گرفت به طرف ما و با خوشحالی گفت: «بچهها، این هم شربت برای افطار!» گفتیم: «صالح، از کجا؟» خندید و گفت: «از معاملة سیگار با شربت!»
عراقیها هر روز مقداری سیگار به صالح میدادند. او در ماه رمضان، که روزه بود، سیگارهای اضافیاش را جمع میکرد و به سربازان عراقی زندان مجاور، که عموماً به سبب فرار از جبهه گرفتار بودند، به قیمت بالا میفروخت و با پولش برای ما شربت پرتقال میخرید.
آن روز، آفتاب که غروب کرد، شربت پرتقال را در آب قوطی مخلوط کردیم. منصور یک نصفه لیوان شربت برای پیرمرد برد؛ اما او اصرار داشت منصور شربت را بخورد. پیرمرد عرب، وقتی با تعارف زیاد منصور بالاخره لیوان شربت را سر کشید، خم شد به طرف صالح و چیزی به او گفت. صالح برگشت به طرف ما و گفت: «بچهها، میدونید حاجی چی میگه؟» گفتیم: «نه.» صالح گفت: «میگه وقتی بچههای ایرانیا اینقدر خوبان، بزرگتراشون دیگه چیان؟!»