السلام علی المهدی،یا صاحب الزمان ادرکنی ولاتهلکنی

                        

                                     در غم هجر رخ ماه تو در سوز و گدازیم

تا به کی زین غم جانکاه بسوزیم و بسازیم

شب هجران تو اخر نشود رخ ننمایی

در همه دهر تو در نازی و ما گرد نیازیم

آید آن روز که در بازکنی پرده گشایی

تا به خاک قدمت جان و سر خوش بیازیم

به اشارت اگرم وعده دیدار دهد یار

تا پس از مرگبه وجد آمده در ساز و نواییم

گر به اندیشه بیاید که پناهی سا به کویت

نه سوی بتکده رو کرده و نه راهی حجازیم

ساقی از آن خم پنهان که ز بیگانه نهان است

باده در ساغر ما ریز که ما محرم رازیم

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است 

  جان را هوای از قفس تن پریدن است

 

از بیم مرگ نیست که سر داده ام فغان 

بانگ جرس ز شوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم 

باری علاج شکر، گریبان در یدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی سرکشت

خورشید من برآی که وقت دمیدن است

سوی تو ای خلاصه گلزار زندگی 

 مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است

بگرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو

 هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم

تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را که لب به جام هوس گشت آشنا

روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است